'Those two crazy Dutch girls' in Kaapstad

Halloooo Nederland!

Hoe gaat het daar? Is het al lente? Dat is wel een Beetje de bedoeling, want.... Morgen komen we terug en we zullen winter niet meer aankunnen. Maar nu to the point, want daarom kan jullie deze blog! We hebben een intense week achter de rug in Kaapstad. Wat een briljant leuke en fijne en toffe stad is. Maandag begonnen we de week goed met een cape peninsula ( we denken dat het zo heet, zou ook anders kunnen zijn.) tour. Wij weer in het busje en wie waren daar? Onze grote Duits en Chinees/Amerikaanse vrienden :D wat een gezelligheid ( maar serieus, heel gezellig). Toen gingen we met het busje naar een bootje, en bootje ging naar zeehonden eiland. Hartstikke leuk! Het boottochtje was ook leuk, toen ging het nog goed met manon ( later meer daarover... Cliffhanger!). Toen hopten we weer in het busje op weg naar Chapmans peak, wat een berg met een mooi uitzicht bleek te zijn. En toen was het moment daar, waarvan we wisten dat het zou komen daar! We waren er helemaal klaar voor, we gingen naar onze grote kleine vrienden... De pinguïns! Het was een moment van intens geluk en blijheid :) We mochten helaas niet van het padje af, dus moesten we bij het gepeupel staan terwijl we naar de chillende pinguïns keken. Maar we kunnen oprecht zeggen dat het fantastisch was! Toen weer in het busje naar Cape point en kaap de goede hoop. We hebben in het national park gefietst ( als echt Hollanders fietsten we vooraan) en zijn omhoog geklommen naar Cape point. Vanaf Cape point kon je naar Kaap de Goede Hoop hiken, want ja, dat soort dingen doen wij tegenwoordig. Met gemak. Met glimlachende gezichten. De hike naar Kaap de Goede Hoop was, zoals de meeste dingen hier, erg mooi. Nou, toen het busje weer ingeladen en weer terug naar Kaapstad, in dit eerder genoemde busje werd de mooie afspraak gemaakt met onze fijne Duitse en Chinese vrienden om dinsdag de tafelberg te gaan beklimmen. Wij waren er nog niet helemaal zeker van of wij dit aan zouden kunnen, maar iedereen was zo enthousiast dat we maar ja zeiden. Of dat een goed idee was, daar komen we later op terug. Weer in het hostel gingen we chillen en uiteten en cocktails drinken.
Na een paar uurtjes een schoonheidsslaapje te hebben gedaan gingen wij op weg om de tafelberg maar eens op te lopen. Samen met onze nieuwe matties een taxi en hop naar de tafelberg. Daar aangekomen bleek het kabelbaantje niet te lopen die dag, door te veel wind op de berg. Dit was wel wat jammer want het was ons plan om heen te lopen en terug met het kabelbaantje te gaan. Dit feit bleek onze vriendjes niet te storen en die zeiden vrolijk dat we dan ook wel naar beneden zouden lopen. Hier waren wij wel ietwat bezorgd over, maar groepsdruk enzo :P dus wij liepen als springbokjes die berg op ( serieus: was soms wat moeilijk, maar goed te doen, we zijn zelfs een tijd hike leiders/ hike fuhrers geweest). Eenmaal bijna bij de top werd het hele avontuur wat minder plezant. De bekende wolk rond tafelberg was inmiddels een voldongen feit. Je zag niets meer, het was koud, nat en naar. Toen we eindelijk die berg op waren was er niets te zien behalve mist en moesten we snel naar beneden omdat het wel heeeeel koud was daar. Zeker in shorts en hemdje. De terugweg was wat minder gracieus, ook wat minder leuk. Vooral heel koud en toch best wel zwaar. Maar, we zijn die berg afgehobbeld en daar zijn we intens trots op! S middags zijn we gaan chillen aan de waterfront, fijn Savannah gedronken en een beetje gewinkeld. Savonds weer uiteten en vast een kleine celebration gehad voor carijns verjaardag. Deze avond hoorde Carijn ook eindelijk wat we woensdag zouden gaan doen, en dat was zwemmen met witte haaien. Dit leek d'r wel wat dus de volgende morgen werden we weer fijn met een busje opgehaald en gingen we naar de haaien ( grappig hoor). Eerst kregen we een uitleg over wat wel en niet te doen. Hier luisterde manon blijkbaar gewoon niet naar want die stak rustig d'r handen uit de kooi. Helaas heeft die dus geen vingers meer aan d'r rechter hand. Daarna werden we op een redelijk klein bootje geladen en gingen we in volle vaart het ruime sop op. Dit vonden beide chicks nog leuk en er was hilariteit alom. Toen vond de kapitein dat we ver genoeg op zee waren, en het anker werd uit gegooid. Dat was geen goed idee van hem. Manon begon zich wat onprettig te voelen op de boot en moest even een tijdje naar de horizon kijken. Carijn rende de boot over en vond het hartstikke leuk. Toen werden de haaien gesignaleerd en moesten we ons in wetsuits hijsen. Dit was moeilijk in combinatie met naar de horizon blijven kijken, maar uiteindelijk waren we allebei in wetsuit, in de kooi. En dat was awesome! Er waren heeeeel veel haaien en heeeeel dichtbij en dat was super cool. Dus als je nog eens in de buurt bent van een witte haai, hartstikke leuk om mee te zwemmen. Op de terug weg was manon nog druk bezig met naar de horizon kijken samen met de andere mensen in de zieke boeg. Carijn was fijn aan het chillen bij de kapitein. Terug aan land was manon weer haar blijde zelf en was er lunch. S avonds eten en drinken en vrienden maken en gratis drankjes krijgen. Goede verjaardag. Toen was het al weer donderdag, maanden geleden hadden we al tickets naar robbeneiland geboekt dus daar gingen we dan maar heen. Weer met het bootje, waar Carijn om de 5 seconden bezorgd naar manon keek en vroeg ' hoe gaat het met je ?'. Gelukkig kon manon dit goed aan en hoefde er niet naar de horizon gekeken te worden. Dat was fijn. Op robbeneiland mochten we weeeeeeeer in een bus en kregen we een rondleiding door de gevangenis en over het eiland. En toen ontmoeten we een man die goede vrienden was met Nelson Mandela, dus wij zijn nu eigenlijk ook vrienden met Nelson Mandela. True story. Met het bootje weer terug en smiddags weer naar de tafelberg, maar dit keer met het kabelbaantje. Want dat hiken hadden we wel gehad. En het uitzicht is fantastisch vanaf daar. Als dat zo was geweest toen we gingen lopen, was het die tocht helemaal waard geweest. Maar nu was het geld helemaal waard. Dus daar een beetje rondgelopen en gekeken en 86 keer gezegd hoe mooi het wel niet was. En Savannah gedronken, dat was lekker. Toen werd het vrijdag en schrok ik wakker door een Carijn die tegen me aanduwt en zegt dat de telefoon weg is. Wij dachten misschien is ie gevallen, van de lader af. Dus zoeken, zoeken, zoeken. Toen werd er geopperd misschien zit ie nog in de tas van Carijn. En toen bleek de tas ook weg te zijn. Dus dat was klote. Wij naar de receptie en bleek dat er meer gestolen was die nacht, dus oom agent gebeld. Oom agent komt, maar de politie is hier miet zo geweldig. Dus die stelden drie vragen en gingen weer weg. Anyway, geld weg, pinpas weg, credit card weg. Maaaaaaar, gelukkig zijn wij bijzonder lui en zat het paspoort van Carijn en zat het paspoort van Carijn lamde hele week bij manon in de tas. Waarover elke dag werd gezegd:' je paspoort zit nog in m'n tas' ' oooo, jaa, dat komt wel'. Dus dat was heeeeeel fijn. Na veel gedoe eindelijk iemand in Nederland te pakken gekregen, ( fijn dat Jorien zo goed op let in college :p) en alle kaarten geblokkeerd. Later bleek er nog geen geld afgeschreven te zijn, dus al met al, balen van de foto's maar geen ramp. Na deze episode zijn we fijn Kaapstad in gegaan, hebben souvenirs gekocht en hebben wat rondgelopen. Savonds wilden we fancy uiteten voor onze laatste avond en hebben we de hele Afrikaanse bush opgegeten. Dat wil zeggen, springbok, kudu, struisvogel en krokodil. Hartstikke lekker. En toen was het vandaag en moesten we naar het vliegveld, eerst Kaapstad, nu Johannesburg en later nog Abu dabi. We hebben nog lang geen zin om weg te gaan, dus ons plan was dat iedereen maar hierheen moest komen :D

Nu schrijft Carijn even niet meer mee, maar ik wilde een beetje sentimenteel en emotioneel terug kijken op de afgelopen maanden. Snik snik. Het was fantastisch leuk, machtig prachtig en een hele ervaring. Het vrijwilligers werk vond ik soms moeilijke maar bovenal was het heel leuk en leerzaam en waren er echt geweldig leuke kinderen. Het reizen/ vakantie was ook geweldig, zowel in m'n eentje op Zanzibar als met Carijn in zuid Afrika. Zou ook nog best een tijdje weg kunnen blijven en dat is wel leuk om te merken. Of ik nu meer zin heb in m'n master weet ik niet maar dat gaat wel gewoon gebeuren volgend jaar ( geen zorgen ouders). Maar er zijn nieuwe reisplannen aan het vormen voor daarna, dus dat houdt de motivatie er ook wel in :)
Dussssss, bedankt voor het lezen enzo en misschien tot ooit op deze blog.

Liefs, Carijn en Manon.


Ps. De titel komt van onze Chinese vriend, die riep dat elke keer als we hem zagen :)